Sunday, May 10, 2009

You are a grad student when...

मला बर्‍याचदा मित्रलोक विचारतात, how's the grad life? मला अमेरिकेत शिक्षणाकरता येउन आता एक वर्ष झालं. उन्हाळ्याची सुटी लागली आणि मला वाटलं बघावं जरा मागे जाउन जरा life कशी आहे ते.

नुकतीच संपलेली Spring semester मला अत्यंत वाईट गेली. प्रचंड काम आणि त्यात ३-४ महीने सतत झालेला allergy चा त्रास. कशाला म्हणजे कशाला वेळ नाही. घरापासुन दुर असल्याच दु:ख जरी असली तरी घरची आठ्वण काढायलाही वेळ नसेल तर ते फारच टोचतं. 'पडु आजारी मौज ही वाटे भारी' हे तेव्हाच जेव्हा आईच्या हाताने तुप-लिंबु-भात खायला मिळतो, आजीचे लाड जेव्हा दस पटीने वाढतात आणि जेव्हा तिच्या मांडीवर डोकं ठेवुन मनसोक्त झोपता येतं. आजारीपणात एकटेपणाची जाणिवच जास्त छळते.

तर अश्या ह्या grad life बद्दल चार ओळि सुचल्या आणि म्हटलं लिहाव्यात. आज मला अशी वाटलेली ही grad life उद्यापण अशीच वाटेल असं काही नाही, पण आज कशी वाटली ते उद्याच्या रहाटगाडग्यात हरवुन गेलं तर किमान त्याची आठवण तरी ही पोस्ट करुन देईल हीच माफक अपेक्षा.

So, you are a grad student:

when your life is reduced to that half an hour between your wake-up and get back to work time

when you are not sure if the stomachache you have is because of the taco you had yesterday or because you haven't had anything since then

when your connection to the outside world is reduced to things like Facebook status messages or twitter.

when your last conversation on phone with folks was same as this one

when you have really forgotten when you last read a book, saw a tv show or read a newspaper with a cup of tea in the morning which you loved you don't remember when

when you create lists of things to do in vacation but fritter it away sleeping

when you are always late to bed but still wake up early without a call from you mom

when you might have to celebrate your birthday by working 24 hours :)

when you think you are behind the world, depressed and the only thing that gives you solace is phdcomic, for you see this indeed is the grad life!
:) :)

Thursday, April 23, 2009

ईश्क

ईश्क

कहते है इस ईश्क को है दवा हर दर्द की
कोई हमे भी ये दवा पीला दे

कहते है नही चलती इस पर किसी खुदा की
कोई हमे भी इस खुदा से मिला दे

कहते है नही होती जन्नत भी इस दुनिया सी
कोई हमे भी ये दुनिया दिखा दे

कहते है नही लगती भूख-प्यास मोहब्बत मे,
कोई हमारी ये प्यास ही बुझा दे

कहते है इश्क मे नही मुकाम दूर कोई
हमे इस सफ़र मे दे दे साथ कोई

कहते है ये इश्क ज़ालिम इस दुनिया को भुला दे
तेरे प्यार मे सनम हम खुद को डूबा दे

कहते है लोग इश्क है सपनो की बात सारी
इस सपने मे हम बीतादे जिंदगी हमारी

कहते है इश्क मे मरना नही बात बुरी
कोई इश्क मे ले ले जान मेरी
कोई इश्क मे ले ले जान मेरी

Tuesday, March 24, 2009

चहा!

चहाला माझ्या दिनक्रमात मानाचे स्थान आहे (म्हणजे आपल्याकडे ज्यावरून गणपतीची मंडळे भांडतात ना ते स्थान). कुठल्याही प्रकारचा चहा, मग तो पुण्याचा डायबेटिक चहा असो की कोल्हापुरचा खडी शक्कर, शीतलचा असो* किंवा चिंटू की चाय**, नेपाळी काळ्या मीरीचा अथवा बडीशेपेचा, फक्त दुधाचा वा chai latte, मी तो तितक्याच अभिमानाने फुरक्या मारत पीतो. हो, अमेरिकेत सुद्द्धा!

चहाशी निगडीत माझ्या फार आठवणी आहेत. माझ्या आजीचा तो गवळ्याने दुधात घातलेल्या पाण्याचा एक न एक थेंब संपे पर्यंत उकळून केलेल्या चहाची मला दररोज दुपारी तीन वाजता आठवण होते. आता मी असलो कि न विसरता साखर कमी घालते चहात, जवळजवळ दोन वर्षं झाली तीच्या हातचा चह पीऊन...

एका रविवारी नेहमी प्रमाणे स्विकारचा उपमा हदडून शीतल मध्ये चहा बरोबर कोणत्या तरी जागतिक समस्येचि उकल करीत आम्ही मित्र मंडळी बसलो होतो. वातावरण बरेच तापले होते आणि वेटरमहाशय बिल घेऊन हजर! चहाचा असा अपमान केला म्हणून आम्ही प्रत्येक वेळेला त्याने बिल आणले की पुन्हा एक-एक कप चहा ऑर्डर करत होतो आणि शेवटी प्रत्येकी पाच कप ढोसूनच बिल भरले! कित्येक रात्री मी जागून अभ्यास करावयाचा प्रयत्न केला आहे तो केवळ मिळणार्‍या चहाच्या आशेने. आजही केव्हा रवीवार येतो आणी केव्हा कान्दे पोहे अन चहा असे होते! चहाला कधीही नाही म्हणत नाही अशी ओळख आहे माझी पंचक्रोशीत!

तसे चहाचे जागतिक इतिहासातले महत्व सांगायला नकोच, अमेरिकला स्वातन्त्र्य मिळाले ते चहामुळेच (आणि मग जगाचा इतिहास अमेरिकेने बदलला!).

पण घरच्या चहाची खरी किंमत रोज सकाळी उठल्यानंतर चहा बनवायची जेव्हा वेळ येते तेव्हाच कळते!

*कर्वे पुतळा
**डेक्कन

Sunday, January 4, 2009

I would love to...

It's really difficult to write, specially when your life is an open book. :)


So straight from my mind,

I would love to :
listen Ghalib in person

listen Kishore live

discuss relativity with Einstein

ask Pu La if he intended any philosophy in his works?

go back in time and fight brits along with Bhagat Singh

go back in time and fight in 'Pawan Khind' along with Baji Prabhu

meet Wodehouse and ask "how could you write this?"

meet Mario Puzo and ask "isn't Godfather a real story and you copied it?"

ask Newton why did you do this to Leibniz?

to go and touch feet of 'संत ज्ञानेश्वर'

to learn Poetry from 'गदिमा '

to meet Howard Roark




and last

to know what "falling in love" means